ماهنامه علمی - آموزشی تخصصی مدیریت تدبیر

Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:

---

تغییراتی که به مرور زمان در عرصه‏های مختلف کسب‌و‌کار، به ویژه پس از جنگ جهانی دوم پدید آمد موجب شد تا سازمان‏ها و گردانندگان آن ها مجبور شوند خود را با تغییر سازگار کنند و رویکردهای گذشته‌‏نگر مبتنی بر کنترل را کنار بگذارند. این وضعیت، توجه به بهبود وضع موجود و دستیابی به وضع مطلوب را در جایگاه پراهمیتی نشاند. اما دستیابی به بهبود، منوط به حل مسائل پیش‏رو است و می‏توان گفت که به طور اصولی بهبود چیزی جز حل مسئله نیست، که از لحاظ علمی باید طی مراحلی صورت گیرد. برای حل مسئله، بکارگیری دو سطح شناختی ضرورت دارد: سطح تفکر و سطح تجربه. این دو سطح شناختی، لازم و ملزوم یکدیگرند و شناخت صحیح هر مسئله و حل آن، مستلزم حرکت رفت و برگشتی بین این دو سطح است. به این معنا که برای درک میزان انطباق مدل‏های تئوری با واقعیت، آن ها به محک تجربه آزموده می‏‌شوند. نقش زبان و علم معانی آنجا اهمیت می‏‌یابد که بخواهیم مفاهیمی را که درک یا آزموده شده‌‏اند با گزاره‏‌هایی بیان کنیم. علم معانی وسیله‏‌ای است برای کشف واقعیت‏ها و درک استنباط‏ها و ادای گزاره‏‌ها. در این علم، بین زبان احساسی و زبان خبری تمایز قائل می‏‌شوند. از زبان احساسی برای انتقال اطلاعات احساسی و تاثیرگذاری عاطفی استفاده می‏‌شود درحالی که از زبان خبری برای انتقال اطلاعات قابل ارزیابی بهره می‌برند. استفاده مناسب از هر دو زبان در کسب‌وکار، برای مدیران سازمان امری ضروری است. اگر این دو زبان در جای مناسب خود بکار گرفته نشوند، نتیجه مطلوب حاصل نمی‏آید. در این مقاله، نسبت میان مقوله بهبود و حل مسئله و نقش زبان و علم معانی در ارائه نتایج آن بررسی شده‌ است.
دریافت متن کامل

     

ارسال نظر درباره این مقاله : نام کاربری یا پست الکترونیک شما:

---