اگر در سازمانی مشغول به کار هستید، حتما یک یا چند یا چندین بار مورد ارزیابی از نوع داخلی یا خارجی، برای کسب یا تجدید یا تمدید یک گواهینامه محلی یا ملی یا بین‏المللی یا جهانی قرار گرفته‏اید. سال‏هایی است که در ایران نیز در زمینه‏‌های سازمانی، منابع انسانی، کیفیت، مدیریت دانش، بهره‌‏وری، آموزش و بسیاری حوزه‌‏های دیگر، مسابقات و رقابت‏هایی برای کسب جوایز در سطح ملی و حتی به صورت محدودتر و درونی‏تر، در سطح سازمانی برگزار می‏شود. جایزه تعالی سازمانی و جایزه تعالی منابع انسانی دو نمونه از آنهاست که هر ساله تکرار می‏‌شود. البته به مرور زمان گویا شیرینی چنین فعالیت‏هایی به کام برخی چنان خوش آمده که گاه متولیان متعددی به میدان آمده‏اند و کارهای مشابه را با نام‏های متفاوت به انجام رسانده‏اند. لابد می‏دانید این مراسم، هم موسمی دارد و هم تشریفاتی. در آن موسم، که بسته به نوع آماده شدن برای ارزیابی، از چند ساعت یا چند روز یا حداکثر چند هفته به درازا می‏انجامد، ولوله‌‏ای در سازمان درمی‏‌افتد. یکی آب می‏زند راه را و جارو می‏‌کند باغ را تا نگاران از راه برسند!، یکی مدارک و مستندات می‏‌سازد، یکی آنها را تدوین می‏کند، یکی تنظیم، یکی تبیین، یکی تفسیر ... و خلاصه ظاهر همه چیز آماده می‏شود تا در آن موسم، آن مراسم انجام شود. تشریفات آن مراسم هم برای آشنایان آشناست. پهن کردن فرش قرمز از سوی ارزیابی‏ شوندگان جلوی پای ارزیابی‏ کنندگان، عبور آنان از مسیرهای مزین به گل و گیاه و معطر به بوی نیلوفر و بنفشه! سپس خیرمقدم گویی و انجام جلسه افتتاحیه در بهترین محل سازمان. پس از آن عبور از مسیرهای معلوم به محل‏های معلوم‏تر و ارائه مدارک و نگاه به مدارک و ناهار و استراحت ... و باقی قضایا. عموما هم این مراسم ختم به خیر می‏شود و گاه با یک یا چند نکته‏گویی پدرانه یا مشفقانه یا عالمانه یا فیلسوفانه یا آمرانه به انتها می‏آید و آن تازه ‏برات! (گواهینامه تعالی) به‏ دست شب‌زنده‌‏داران می‏رسد. چند دقیقه یا چند ساعت یا حداکثر یک روز پس از آن هم، آن گل و گیاه پژمرده و آن نیلوفر و بنفشه ناپدید می‏شوند و آن مدارک هم به کناری می‏روند و همه زندگی روزمره را از سر می‏گیرند...
دریافت متن کامل