همه سازمان ها نیازمند ایده های نو و بدیعی هستند تا همچون روحی در کالبد سازمان دمیده شود و آن را از نیستی و فنا نجات دهد. به طور کلی، دانش به عنوان یک منبع عمده برای نوآوری و بهبود عملکرد محسوب می شود و هدف اصلی مدیریت دانش در سازمان ها، ارتقای یادگیری فردی و سازمانی و ایجاد و سازماندهی محیطی است که در آن افراد دانش خود را توسعه داده و با یکدیگر به اشتراک بگذارند و نهایتا بعد از ترکیب دانش خود با دانش دیگران آن را به نحوی مطلوب به کار ببندند. کاربرد دانش به نوبه خود به نوآوری در سازمان منجر خواهد شد و سازمانی که کارکنان آن یادگیرنده هستند، سعی می کند تا مسائلی که برای حل شدن به دانش نیاز دارند را شناسایی کند. از این رو است که مدیریت دانش و یادگیری سازمانی به عنوان مراجع اصلی نوآوری شناخته شده و از الزامات اساسی فرایند نوآوری در سازمان محسوب می شوند. هدف این مقاله، بررسی رابطه پویا میان فرایندهای مدیریت دانش، یادگیری سازمانی و نوآوری کارکنان در مراکز مختلف است.