سرمایه یکی از ارکان اصلی رشد و توسعه اقتصادی کشورها محسوب میشود. منبع انباشت سرمایه، سرمایهگذاری است و مکانیزم انتقال پسانداز که در بازارهای مالی صورت میگیرد، پیششرط سرمایهگذاری است. این موضوع در کشورهای در حال توسعه از درجه اهمیت بالاتری برخوردار است، زیرا از یکسو، منابع مالی به مقدار کافی در دسترس نیست و از سوی دیگر، انتقال پسانداز به بخشهای تولیدی و صنعتی، به دلیل فقدان بازارهای مالی کارآمد با سهولت انجام نمیپذیرد.
سرمایهگذاری اغلب به جریان تولید تحرک بخشیده و موجب رشد تجارت بینالمللی، افزایش سطح رفاه زندگی و گسترش موزون توسعه اقتصادی در سطح جامعه میشود، اما کمبود سرمایه یکی از علل اصلی عقبماندگی بسیاری از کشورهای درگیر این موضوع شده و موجب ایجاد تسلسل دور باطل فقر میشود. به همین جهت و به منظور گریز از مشکل کمبود سرمایه و تشکیل آن در اقتصاد داخلی کشور، خیلی از کشورهای سرمایه فرصت جهان حتی کشورهای در حال گذار به توسعهیافتگی که وضعیت اقتصادی آنها فراتر از کشورهای در حال توسعه است، به تسهیل قوانین و مقررات خود برای جذب سرمایههای خارجی روی آوردهاند. سرمایهگذاری مستقیم خارجی (FDI) عبارت است از سرمایهگذاری به منظور کسب منفعت دائمی و همیشگی در مؤسسهای مستقر در کشوری غیر از کشور سرمایهگذار.
نوع مطالعه:
كاربردي |
موضوع مقاله:
سیاست گذاری عمومی دریافت: 1396/9/29 | پذیرش: 1396/9/29 | انتشار: 1396/9/29