از گفتگوهایی که سال گذشته با برخی از مدیران ارشد شرکتهای بخش خصوصی، غیردولتی و دولتی کشور شد، دریافتیم که خطری جدی و کشنده در میان آنها رو به گسترش است. تعریف مدیران ما از آینده، پیوسته در حال نزدیکتر شدن به زمان حال است. این به آن معنی است که در حالی که تعریف مدیر دهه ۶۰ از "آینده"، مثلاً ۲۰ یا ۳۰ سال بعد از آن زمان بود، مدیر دهه 90، چراغ روشنگر آیندهاش فقط تا کمتر از یک دهه کنونی را میبیند. کوتاهمدتنگری با خود محدودیت تفکر میآورد و در بهترین حالت ما را به توسعه هیجانی و نه توسعه پایدار خواهد رساند.
ایران ما امروز با مسائلی روبهروست که کم و کیف آن از مخاطب آگاه پوشیده نیست. بد نیست به عنوان مثال و فقط برای قوام مقصود، از فهرست چالشهای پنجاه و دوگانه "آیندهپژوهی ایران در سال ۱۳۹۶" که توسط مرکز بررسیهای استراتژیک ریاستجمهوری تألیف شده، به سه چالش برتر آینده کشور اشارهای کوتاه کنیم. "بحران تأمین آب"، در ایرانی که در بخش نیمهخشک و خشک جهان قرار گرفته و میانگین بارش در آن حدود یکسوم بارش جهانی است، واقعیت این روزهای ما را تعیین میکند. "بیکاری" که خود به دلیل کاهش سرمایهگذاری و کمبود نقدینگی در دهه اخیر به وجود آمده، موجبات نگرانی جامعه ایران را فراهم ساخته است که زمینهساز آسیبهای اجتماعی دیگر ازجمله افزایش آمار طلاق در یک دهه گذشته، افزایش مهاجرت، رشد حاشیهنشینی در گوشهوکنار شهرها، گسترش فقر و نابرابری در بین طبقات فرودست و غیره است که بر اساس این تحقیق نتیجه طبیعی تحمل چنین وضعیتی، چالش سوم یا همان "کمامیدی درباره آینده" خواهد بود.
نوع مطالعه:
كاربردي |
موضوع مقاله:
مدیریت منابع انساني دریافت: 1398/11/23 | پذیرش: 1398/11/23 | انتشار: 1398/11/23