نظریه های سازمانی ابزار تفکر و عمل مدیریت هستند، بدون نظریه مدیریت گنگ، نامنظم، فاقد انسجام و بی سرانجام است. نظریه را می توان به چراغی تشبیه کرد که به واسطه آن مدیران راه خود را روشن می کنند. همچنین می توان گفت نظریه دریچه ای است که مدیران از منظر آن به پدیده ها می نگرند و از طریق آن آن پدیده ها را تفسیر می کنند و راه حل ارائه می کنند. به طورکلی، نظریه ها باعث شکل گیری نگرش ها و رفتارهای مدیریتی و مجموعه کنش هایی می شوند که در نهایت، سبک و سیاق خاصی از مدیریت را به سازمان تحمیل می کنند. نظریه های سازمانی تحت تأثیر اندیشه های فراسازمانی هستند که در بستر علوم تخصصی یا جریانات اجتماعی رخ
می دهند. همزمان با ظهور جنبش روانشناسی مثبت گرا توسط سلیگمن و معرفی رسمی آن در سال 1998 ، یک انقلاب و دگرگونی نیز در نظریه های سازمانی ایجاد شد.